Het ziekenhuis

Zoals beloofd een update over ons ziekenhuis leven (sorry voor de vertraging). Nkhoma hospital is een ziekenhuis in de tweede lijn en speelt een grote rol in deze omgeving. Het dichtsbijzijnste derdelijns ziekenhuis zit in de hoofdstad Lilongwe, ongeveer een uur rijden. In Nkhoma hospital is er in grove lijnen interne geneeskunde, oogheelkunde, chirurgie, kindergeneeskunde en gynaecologie/verloskunde. Qua diagnostiek is er een laboratorium voor bloedonderzoek (voor basiszaken als Hb/witte bloedcellen/glucose etc., nier/leverfuncties en specifiekere testen als hepatitis, malaria en HIV), een echo- en röntgenapparaat. Ook is er fysiotherapie en een apotheek aanwezig.
Ik heb me vandaag laten vertellen dat er in heel Malawi maar drie- tot vierhonderd Malawiaanse specialisten werkzaam zijn en de meeste afdelingen worden in Nkhoma hospital dan ook gerund door ‘clinical officers’. Dit zijn een soort van doorgestudeerde verpleegkundigen, die bevoegdheden hebben om medicatie voor te schrijven en operaties uit te voeren.
Zowel Sarah als ik hebben langere tijd doorgebracht op de Medical Ward wat vergelijkbaar is met interne geneeskunde. We hebben met name op de afdeling voor mannen gezeten, welke op dit moment gerund wordt door een Schotse arts. Leerzaam, omdat deze qua ziektebeelden/klinisch redeneren vaak meer achtergrondkennis heeft dan de gemiddelde clinical officer. Aan de andere kant is het soms ook lastig, omdat je bij alles wat je doet een vertaler nodig hebt, aangezien de gemiddelde patiënt geen Engels spreekt.
Dagen beginnen om 07:00. Soms met een overdracht, soms een kerkdienst en soms rechtstreeks op de afdeling. Er wordt visite gelopen (langs alle patiënten om te kijken hoe het gaat) en beleid wordt aangepast. Dagen voelen minder efficiënt dan in Nederland, mede doordat alles vertaald moet worden, maar ook doordat je veel moeten wachten op bv. verpleegkundigen omdat zij met andere zaken bezig zijn. Aan het einde van de visite worden er aanvragen klaar gemaakt, of kleine ingrepen uitgevoerd. Vaak gaat het hier om een drainage van het een of ander (vocht/pus/bloed weghalen op plekken waar het niet hoort: buik, longen, ontstoken pusholtes..). Dit zijn dingen die wij als coassistenten ook mogen doen en wat als je niet oplet zonder supervisie gebeurd. Belangrijk hierin dus je eigen grenzen aan te geven! Sarah heeft hetzelfde ervaren op de chirurgie, waar er van haar verwacht wordt dat ze soms ineens zelfstandig een kleine operatie uitvoert.
Na een lunch pauze van twaalf tot twee, wordt er ’s middags nog gewerkt van twee tot vier. Er worden dan nieuwe patiënten opgenomen, uitslagen van lab/beeldonderzoek bekeken en meer kleine ingrepen uitgevoerd.
Dagen voelen lang en warm, maar we zijn beide blij met de keuze om naar de tropen te gaan! Het is erg leerzaam om te werken met mensen met een andere cultuur en te zien hoe anders er met ziekte en dood om wordt gegaan. Binnenkort (I’ll do my best) nog een blog over het ziekenhuis met andere opvallende zaken. (: